Czytając Księgę Symboli Kosmicznych czułam się jakbym odbywała mikro podróż. Bardziej w sensie mentalnym, niż fizycznym. Choć jest to swego rodzaju kompendium symboli czy przewodnik czułam się jakbym czytała dobrą powieść: byłam ciekawa co wydarzy się dalej, jakie jeszcze właściwości odkryję. Przechodziłam ze strony na stronę, niektóre karty przyciągały mnie bardziej: miałam wrażenie, że muszę je odkryć pierwsze i to od nich zacząć poznawanie. Jako artystę urzekły mnie kolory i forma: to czysta przyjemność mieć w ręku tak pięknie wydaną książkę. A jeśli coś jest piękne to chcemy z tym obcować jak najwięcej. Przemówiła do mnie “rysunkowość” symboli: mogę wziąć flamaster i je umiejscowić, tym samym przejmując “życie i los w swoje ręce”, kiedy moje czyny nabierają pewnej sprawczości. Zaczęłam więc eksperymentować z kolejnymi symbolami. Wybierając intuicyjnie te, które budziły we mnie podziw, ciepło, chęć poznania. Analityczna część mnie kierowała się też opisem, ale z reguły wygrywał wewnętrzny esteta. W miejscu zastosowania symbolu czułam ciepło, czasami lekkie napięcie. Aktywne obrazy z kolei wysyłały moje myśli i ciało w sferę relaksu, choć nie zawsze o relaks chodziło. Po prostu patrząc na nie byłam w stanie zapomnieć o bieżących bolączkach dnia codziennego, oderwać się od ziemski spraw, pomarzyć, wyciszyć się, uspokoić. Intuicyjnie wybierałam te z świetliste, z plamami koloru niebieskiego. Myśle, że Księga wzbudziła we mnie otwartość i kreatywność. Dodała mi odwagi: nie bój się, możesz być taka artystyczna czy marzycielska czasami, nie ma w tym nic złego. Na pewno nie odłożę jej na półkę. to raczej pozycja, która zajmuje stałe miejsce na szafeczce koło łóżka, czyli do ciągłego korzystania. To piękny projekt.